مدت زمان تخمینی مطالعه: ۱۰ دقیقه
پرخوری عصبی نوعی اختلال در خوردن است که می تواند موجب چاقی مفرط و بیماری های دیگر شود.
اگر می خواهید بصورت کامل با این مشکل مهم آشنا شوید توصیه می کنیم این متن را تا انتها بخوانید.
قرار است با زبانی ساده این مشکل بصورت کامل بررسی شود.
پس تا ادامه این متن همراه ما باشید.
مطالب این سایت توسط DMCA پایش و از کپی رایت محافظت می شود.
پرخوری عصبی چیست؟
در این مقاله علمی از سایت دکتر فربد امامی یگانه قصد داریم اختلال پرخوری عصبی Bulimia Nervosa را مورد بررسی قرار دهیم.
پرخوری عصبی یک اختلال خوردن جدی و تهدید کننده زندگی است.
اگر اختلال خوردن دارید، ممکن است در مورد میزان مصرف غذا و وزن خود وسواس داشته باشید.
این وسواس می تواند به سلامت جسمی و روحی شما آسیب برساند. افراد مبتلا به این اختلال مقدار زیادی غذا را در یک زمان مصرف می کنند (پرخوری) و سپس با روش های ناسالم از شر آن خلاص می شوند (پاکسازی).
به طور مثال از روزه گرفتن، رژیم های سخت، ورزش سنگین، القای استفراغ، تنقیه و مصرف ملین ها و مکمل های کاهش وزن برای از بین بردن کالری اضافی استفاده می کنند.
علائم فیزیکی، رفتاری و عاطفی در افراد مبتلا متفاوت است.
علت دقیق این اختلال عصبی ناشناخته است.
علت این بیماری ممکن است ترکیبی از عوامل ژنتیکی و رفتارهای آموخته شده باشد. آموزش و آگاهی از علائم ممکن است از ابتلا به این اختلال عصبی جلوگیری کند.
الگوی پرخوری عصبی چگونه است؟
اختلال پرخوری عصبی را می توان به عنوان یک الگوی غذا خوردن تعریف کرد که با نشانه های زیر همراه است:
- مصرف مقدار زیادی غذا در یک مدت زمان کوتاه (پرخوری).
- خلاص شدن از شر غذا و کالری اضافی مصرف شده (پاکسازی). این کار ممکن است با القای استفراغ یا مصرف ملین ها همراه باشد.
سایر نشانه های پرخوری عصبی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- استفاده نادرست از داروهای ادرار آور و کاهش وزن.
- روزه داری و گرفتن رژیم های سخت.
- انجام ورزش بیش از حد.
- پنهان کردن غذا برای پرخوری های بعدی.
افراد مبتلا به پرخوری عصبی معمولا دارای وزن طبیعی و سالمی هستند.
این افراد شکل بدن و وزن خود را به شدت مورد قضاوت قرار می دهند، زیرا اعتماد به نفس پایینی دارند.
تفاوت بین پرخوری عصبی و اختلال پرخوری چیست؟
افراد مبتلا به پرخوری عصبی معمولاً وزن طبیعی دارند، زیرا آن ها در چرخه ای از پرخوری و سپس پاکسازی یا همان استفراغ های مکرر قرار می گیرند.
افراد مبتلا به اختلال پرخوری مقدار زیادی غذا مصرف می کنند اما پاکسازی نمی کنند.
در نتیجه به اضافه وزن و چاقی مبتلا می شوند.
عوامل خطر
تحقیقات علمی نشان می دهد که زنان بیشتر از مردان به اختلال پرخوری عصبی مبتلا می شوند.
این اختلال عصبی اغلب در اواخر دوران نوجوانی یا اوایل بزرگسالی شروع می شود، اما می تواند در هر سنی بروز کند. بین ۱ الی ۲ درصد از مردم در طول سال این اختلال را تجربه می کنند.
این اختلال در هر جنسیت، سن، نژاد، قومیت و فرم بدنی رخ خواهد داد. عواملی که خطر ابتلا به این اختلال عصبی را افزایش می دهند عبارتند از:
ژنتیک
افرادی که بستگان درجه یک (خواهر و برادر، والدین یا فرزندان) آن ها مبتلا به اختلال پرخوری عصبی هستند، ممکن است بیشتر در معرض ابتلا به آن باشند. اضافه وزن در دوران کودکی و نوجوانی خطر ابتلا به این اختلال را افزایش می دهد.
اختلالات روانی و عاطفی
اختلالاتی چون افسردگی، اضطراب و مصرف مواد مخدر، ارتباط تنگاتنگی با اختلالات خوردن دارد. این افراد معمولاً احساس منفی نسبت به خود دارند.
رویدادهای آسیب زا و استرس محیطی نیز ممکن است از عوامل تاثیرگذار باشد.
رژیم غذایی
افرادی که از رژیم غذایی تبعیت می کنند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به اختلال پرخوری عصبی هستند.
این افراد بین دوره های پرخوری به شدت کالری مصرفی را محدود می کنند که خود منجر به پرخوری مجدد می شود. استرس، اعتماد به نفس پایین و بی حوصلگی نیز از دیگر محرک های اختلال پرخوری هستند.
علائم پرخوری عصبی را بشناسیم:
تشخیص اختلال پرخوری عصبی ممکن است کمی دشوار باشد. علائم و نشانه های این اختلال عصبی می تواند رفتاری، احساسی یا فیزیکی باشد.
از جمله علائم و نشانه های رفتاری می توان به پیدا کردن بسته های خالی غذایی یا بسته بندی ملین ها در اطراف این بیماران اشاره کرد. سایر علائم رفتاری و عاطفی در این اختلال عصبی عبارتند از:
- مراجعه مکرر به دستشویی، به ویژه بعد از غذا.
- انجام ورزش بیش از حد.
- فکر کردن دائم به ظاهر بدن و نارضایتی از بدن .
- ترس شدید از افزایش وزن.
- افسردگی، اضطراب یا سوء مصرف مواد.
- از کنترل خارج شدن.
- احساس گناه یا شرم در هنگام غذا خوردن.
- کناره گیری اجتماعی از دوستان و خانواده.
مشکلات دندانی از جمله علائم فیزیکی هستند که به دنبال اختلال پرخوری عصبی به وجود می آیند. در این افراد القای استفراغ منجر به فرسایش مینای دندان با اسید معده می شود.
این افراد همچنین دندان های شفاف و حساس تری خواهند داشت.
سایر علائم فیزیکی این اختلال عصبی می تواند شامل موارد زیر باشد:
- تورم گونه ها یا خط فک.
- مشکلات گوارشی از جمله یبوست و رفلاکس معده.
- جای زخم، خراش یا پینه روی بند انگشتان به دلیل مشکلات و پرخاشگری عصبی.
- ضعف عضلانی و از هوش رفتن.
- قاعدگی نامنظم.
- چشم های قرمز.
- کم آبی بدن.
علل پرخوری عصبی چیست؟
تاکنون علت دقیق اختلال پرخوری عصبی شناخته نشده است. محققان بر این باورند که ممکن است ترکیبی از ژنتیک و رفتارهای آموخته شده منجر به بروز این اختلال عصبی شود.
فرهنگ منطقه و رسانه ها افراد را برای داشتن تیپ بدنی خاصی تشویق می کنند و از لحاظ روانی تحت فشار قرار می دهند.
این موارد بر میزان عزت نفس افراد تاثیر می گذارند و با ایجاد احساس استرس، ناراحتی و از دست دادن کنترل می توانند منجر به پرخوری عصبی شوند.
عوارض اختلال پرخوری
اختلال پرخوری عصبی می تواند از دریافت مواد مغذی مورد نیاز بدن جلوگیری کند. همچنین این اختلال می تواند با بسیاری از عوارض مختلف از جمله موارد زیر همراه باشد:
- زخم گلو.
- زخم معده.
- پوسیدگی دندان.
- التهاب و پارگی مری.
- مشکلات روده و معده.
- عدم تعادل الکترولیت.
- آریتمی قلب.
- نارسایی قلبی.
- افزایش احتمال خودکشی.
نحوه تشخیص و آزمایشات لازم
پزشک با انجام یک معاینه فیزیکی پرخوری عصبی را تشخیص خواهد داد.
سوابق پزشکی و علائم بیمار به طور کامل بررسی می شود. بیماران باید در ارائه اطلاعات در مورد عادات غذایی خود صادق باشند.
پزشک ممکن است برای دریافت اطلاعات صحیح پرسش هایی را مطرح کند.
- آیا الگوهای تکراری پرخوری دارید؟
- آیا در طول یک وعده بر روی غذا خوردن خود کنترلی ندارید؟
- آیا رفتارهای پاکسازی نامناسب از جمله القای استفراغ را انجام می دهید؟
- آیا در طول سه ماه متوالی حداقل یک بار در هفته پرخوری را تجربه کرده اید؟
- آیا وزن یا فرم بدن شما تأثیر زیادی بر تصور شما از خودتان و اعتماد به نفس تان دارد؟
هیچ آزمایش آزمایشگاهی برای تشخیص اختصاصی اختلال پرخوری عصبی وجود ندارد. پزشک ممکن است برای بررسی آثار این اختلال بر سلامت بیمار، آزمایش هایی را درخواست کند.
این تست ها شامل آزمایش خون، آزمایش ادرار، تست عملکرد کلیه و الکتروکاردیوگرام (EKG) می شود.
مدیریت و درمان اختلال پرخوری عصبی
پزشک ممکن است اختلال پرخوری عصبی بیمار را با استفاده از تکنیک های مختلف درمان کند.
همچنین ممکن است بیمار به تیمی از متخصصان از جمله متخصصان تغذیه و متخصصان سلامت روان ارجاع داده شود. روش های درمانی برای رفع این اختلال عبارتند از:
روان درمانی
روان درمانی (شناختی- رفتاری) نوعی مشاوره فردی است که بر تغییر تفکر و رفتار بیمار تمرکز دارد.
در این درمان تکنیک هایی برای ایجاد نگرش سالم نسبت به غذا و وزن و تغییر نحوه واکنش نسبت به شرایط دشوار به بیماران ارائه می شود.
مشاوره تغذیه
بیماران به یک متخصص تغذیه ارجاع داده می شوند تا روش های سالم تری را برای تغذیه فرا گیرند.
دارو درمانی
داروهای مهارکننده باز جذب سروتونین نوعی داروی ضد افسردگی هستند که می توانند دفعات پرخوری و استفراغ و میزان اضطراب و افسردگی را در بیماران مبتلا به پرخوری عصبی کاهش دهند.
اثربخشی طولانی مدت این داروها در درمان این اختلال هنوز مشخص نیست.
گروه‌های حمایتی
شرکت در گروه‌های حمایتی در کنار دیگر روش های درمانی موثر است.
در این گروه ها بیماران و خانواده هایشان تجربیات و داستان های خود را به اشتراک می گذارند.
نحوه جلوگیری از ابتلا به اختلال پرخوری عصبی
اگر در خانواده درجه یک شما اختلال پرخوری عصبی دیده می شود، بهتر است از علائم هشدار دهنده آگاه باشید. تشخیص و درمان فوری و زودهنگام می تواند غلبه بر این اختلال را ساده تر کند.
درمان سایر بیماری ها مانند افسردگی و اختلالات اضطرابی نیز خطر ابتلا به پرخوری عصبی را کاهش می دهند.
مربیان و والدین نیز نقش مهمی در تصویرسازی تیپ بدنی ایده آل در ذهن کودکان و نوجوانان دارند.
آن ها می توانند تصورات غیر واقع بینانه در مورد وزن و فرم بدنی ایده آل را در کودکان و نوجوانان از بین ببرند.
آنچه باید به یاد داشته باشیم:
بسیاری از افراد مبتلا به پرخوری عصبی با روش های درمانی بهبود می یابند و به زندگی سالم خود ادامه می دهند. برخی دیگر از بیماران بعد از بهبودی دوباره به این اختلال دچار می شوند.
بر اساس آمار منتشر شده حدود نیمی از افراد مبتلا به این اختلال عصبی با درمان مناسب به طور کامل بهبود می یابند. این بیماران در صورت عدم درمان، ممکن است دچار عوارض جدی تری شوند.
برخی از این بیماران ممکن است به دریافت مراقبت های پزشکی در بیمارستان نیاز پیدا کنند.
اگر دچار اختلال خوردن هستید و غذا خوردن باعث استرس شما می شود و زندگی تان را مختل می کند، بهتر است به پزشک مراجعه کنید.
اگر هر یک از علائم درد قفسه سینه، تنگی نفس، تپش قلب، سرگیجه، گلودرد شدید و رفلکس معده را تجربه می کنید ممکن است به این اختلال دچار شده باشید.
اولین قدم صحبت صادقانه با پزشک درباره این اختلال است.
